Dagdromen over een dag in zorgvilla Wittenburg. Hoe zou het zijn als je daar kan wonen als je ouder bent. Als je zorg nodig hebt, maar toch je privacy wilt behouden. Net als de oh, zo geliefde vrijheid die je altijd gewend bent geweest. Ouder worden komt dan misschien met beperkingen, maar waar je kan, wil je dit toch ook zo aangenaam als mogelijk maken. Met rust en liefde, aandacht en goede zorg.

Ik word wakker en kijk naar het plafond. Wat een prachtige ornamenten hangen daar, denk ik, en al meer dan een eeuw lang. Het voelt bijzonder, deze historie om je heen. Veel is nog ouder dan dat ik zelf ben. Er komt een vriendelijke dame binnen met een heerlijk kopje thee. “Goedemorgen Mevrouw, hoe heeft u geslapen? Ik heb een kopje thee voor u meegenomen, er twee klontjes suiker erin gedaan en alvast geroerd”. “Als u rustig wakker wordt, dan doe ik alvast de gordijnen open.” 

Terwijl deze vriendelijke mevrouw mijn gordijnen opent stap ik uit bed. Ik loop naar haar toe terwijl ik het raam uit kijk en elke dag weer betovert het uitzicht mij. Net als vroeger thuis toen ik uit het slaapkamerraam naar buiten keek. Grasveld, een oer-Hollandse sloot en daarachter de uitgestrekte weilanden. In de lente mooie bloemenvelden in de verte en in de zomer de koeien en schapen van de boeren uit de omgeving. Met alle geduld word ik geholpen met het douchen en aankleden. 

Ze geeft mij mijn medicijnen zodat ik daar zelf niet meer aan hoef te denken, want de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik dat weleens vergeet. Gelukkig zijn er hier mensen die met mij meedenken. De vriendelijke mevrouw maakt mijn kamer netjes, maakt mijn bed weer op en vraagt of ze mij naar de woonkamer zal brengen voor het ontbijt. Dit lijkt mij een heerlijk idee. En ze denkt er zelfs aan om het lege theekopje mee naar beneden te nemen. 

Aangekomen in de woonkamer zie ik al wat medebewoners zitten. Iedereen op een plek die hem of haar bevalt. Sommige in een hoekje lekker alleen zodat ze rustig wakker worden met een krantje en een kop koffie. Anderen aan de grote tafel gezellig ontbijten en de mevrouw van de woonkamer die hen helpt met het bereiden van het ontbijt of het aangeven van beleg.

Na het ontbijt wordt er gevraagd of er iemand zin heeft om mee naar buiten te gaan om de kippen en konijnen te voeren. Ik vind dat altijd heerlijk! De frisse lucht in, de wind door mijn haren en het geeft me het gevoel dat ik ertoe doe als ik voor de dieren zorg. Het gaat niet meer zo snel als vroeger. De jas aan, het lopen, wat ik sinds een half jaar met een rollator doe omdat ik dan iets meer steun heb. 

We lopen naar de dieren toe en ik kijk om me heen. Grote volwassen en stevige bomen staan hier. Al jaren, wat hebben zij allemaal gezien en meegemaakt? Op de weg voor de zorgvilla rijdt een trekker voorbij. De bestuurder zwaait en ik zwaai terug. Ondanks mijn zorgvraag maak ik nog deel uit van de maatschappij, van de groep bewoners. Ik doe ertoe. 

Op de terugweg naar binnen vang ik een glimp op van de molen. Hoe Hollandser kan de omgeving nog zijn. Ik voel mij hier thuis. Mijn Holland, mijn huis, mijn nieuwe thuis.