In de zorgvilla overlijden mensen. Dit is onvermijdelijk en hoort evenzo bij het leven. Soms omdat men ziek is en niet meer beter kan worden. Soms omdat men er zelf voor kiest om zich niet meer te laten behandelen in het ziekenhuis. Ook komt het voor dat bewoners er zelf actief voor kiezen om te stoppen met het leven en dus de regie in eigen hand houden. 

Ik vind dit een moedige keuze. Lastig, verdrietig maar ik heb respect voor de bewoner die een keuze maakt die bij zijn of haar eigen opvattingen en overwegingen de juiste keuze op het juiste moment is. De afgelopen week sprak ik een bewoonster die deze keuze had gemaakt. Zij heeft eerst alle procedures doorlopen met de artsen. Met haar kinderen overlegd, lang en uitvoerig over nagedacht. 

Zij wilde graag dat ik bij haar langskwam. We dronken een kop thee, haalden herinneringen op van vijf jaar wonen in Craenenbroeck. Herinneringen aan haar echtgenoot, verhalen uit haar leven en ook spraken wij over de overeenkomsten die zij -87 jaar- en ik -44 jaar- met elkaar hadden. Samenwerken in een eigen bedrijf met je echtgenoot; we waren het erover eens dat dit ons beiden goed beviel. 

Ik merkte ook bij mijzelf dat het mij wel wat deed. En dan stonden we op, ging ik weer aan het werk, mevrouw ging naar beneden om koffie te drinken en een jarige medebewoonster te feliciteren… 

Ondanks mijn begrip en respect voor haar keuze liep ik weg met een brok in mijn keel en vochtige ogen. Is dat onprofessioneel? Ik vind van niet. Betrokkenheid en emoties zijn onderdeel van het werken in de ouderenzorg en mogen er wat mij betreft zijn.

Ik wens deze mevrouw een goede reis en dank haar voor het vertrouwen wat zij in ons allen heeft gesteld door samen met haar echtgenoot in de villa te komen wonen.

Noot: Voor publicatie van deze blog over zelf kiezen is de tekst voorgelezen aan mevrouw. Zij vond deze bijzondere gebeurtenis mooi verwoord en heeft haar uitdrukkelijke toestemming voor publicatie gegeven.