Overlijden

Overlijden

Overlijden is een deel van het leven waar we in de zorgvilla regelmatig mee te maken hebben. Soms als verwacht en dan is het ook voor de bewoner dikwijls welkom en aanvaardbaar. Andere keren is het meer plotseling en daarmee een onaangename verrassing voor de naasten.

Persoonlijk ervaar ik het overlijden als een zeer bijzonder deel van het leven. De aanvaarding bij de bewoner dat het leven voorbij is, maar ook de verschillende zienswijzen van bewoners op wat- en óf er iets na het leven is. Het vertrouwen in een god en het geloof voor de ene, of juist de stellige overtuiging dat er niets is en dat alles gewoon ophoudt bij de andere. De verschillende manieren van afscheid nemen, altijd passend bij de persoon die het leven gelaten heeft. Zoals de begrafenissen of crematies, van groots en indrukwekkend tot juist heel klein en intiem. Veel bloemen in wilde varianten of ingetogen en soms helemaal niets. Vanzelfsprekend is alles is goed, alles mag en alles kan.

In de villa merken wij dat ook de impact op de bewoners en collega’s die achterblijven van keer op keer en van persoon tot persoon kan verschillen. Zeker gezien de regelmaat op deze leeftijd, houdt het bewoners bezig. Weer iemand die is overleden, weer een afscheid, weer een uitgeleide in de gang van de villa, weer verdrietige familieleden. Maar ook weer mooie verhalen ophalen en nadenken over wat je zelf wel of niet zou willen, want we weten: de confrontatie met het onvermijdelijke, dat gaat ook ons een keer overkomen.

En daarmee komt dan ook weer het besef om van elke dag en ieder moment zoveel mogelijk te genieten. Ook al is dit voor sommige bewoners vrij relatief, want door ziekte en beperkingen is het niet altijd even gemakkelijk om te genieten. Kortom, veel stof tot denken en veel stof tot dankbaarheid. Het blijft bijzonder en speciaal. En vooral heel erg verdrietig.