Wat gebeurt er nu eigenlijk achter de gesloten deuren van de zorgvilla? Hoe gaat het nu er door het coronavirus geen bezoek over de vloer komt en zowel bewoners als collega’s met de hoogst mogelijke zorg de corona maatregelen in acht nemen? Eigenlijk moet ik zeggen dat ik heel erg trots ben. 

Trots ben ik op al onze collega’s die alles op alles zetten voor onze bewoners. Trots ben ik ook op de bewoners die alle maatregelen stoer accepteren en er het beste van maken met elkaar. En trots ben ik ook op de kinderen van Heiloo die zo enorm lief hun mooie tekeningen komen brengen. De bewoners zijn er heel erg blij mee. 

Op de ondernemers uit Heerhugowaard en Heiloo ben ik trots, zij zijn onze bewoners en collega’s bloemen komen brengen om hen te steunen in deze gekke tijd. Prachtige bossen tulpen en fresia’s, fantastisch gewoon! Trots ben ik op onze eigen bloemen leverancier ‘Bloemen bij Kim’. Zij bracht een grote, werkelijk práchtige bos bloemen mee voor ons allemaal als blijk van steun. En trots op muzikanten die aanbieden te komen spelen in de tuin onder de balkons van de bewoners. 

Dan ben ik nog trots op de bewoners van de Vechtstraat in Alkmaar, die als opkikker paaseitjes met een liefdevolle kaart voor de bewoners brachten.

Het coronavirus is verschrikkelijk. Het beperkt ons in de vrijheid en het brengt risico’s met zich mee die wij heel erg hard buiten proberen te houden. Maar het verbindt ook. Het laat zien dat de mensen goed zijn in hun hart. Het laat zien dat mensen hun eigen belang opzijzetten en iets aardigs voor een ander doen. En dat geeft hoop.

Een nieuwe wereld

Naast alle liefde die we van vele onverwachte hoeken mogen ontvangen, gebeuren er nog meer mooie dingen achter de gesloten deuren van de zorgvilla. Voor veel bewoners is een volstrekt nieuwe wereld opengegaan nu zij van de buitenwereld verstoken zijn. De wereld van beeldbellen: FaceTime. Het is enorm mooi om te zien dat dit ook automatisch aanslaat bij bewoners waarbij het geheugen hen soms of vaker in de steek laat. Zij praten alsof het de normaalste zaak van de wereld is tegen de iPad waarop ze dochter of zoon zien. Het zijn af en toe momenten waar wij met tranen in ons ogen van mee mogen genieten. 

Er worden ook weer veel meer kaartjes gestuurd. Een aantal dagen terug liep ik de tuinkamer in en daar zaten drie bewoners -netjes met ruim 1,5 meter afstand- met elkaar aan een tafel. Alle drie met een stapeltje post voor zich en elkaar laten zien wat voor liefdevolle kaarten zij hebben ontvangen. Prachtig. 

En ook de flexibiliteit waarmee bewoners die toch veelal boven de 75, 80, 85, 90 en zelfs 95 jaar zijn, raakt mij. “We mogen dus geen bezoek ontvangen? Ach dan bel ik wel iets vaker!”. “We mogen niet meer een wandeling in het dorp maken? Ach, gelukkig hebben we hier een mooie tuin!”. “Dan doen we toch gewoon vaker een spelletje of maken een puzzel of lezen een tijdschrift?”.

Nogmaals, het coronavirus is verschrikkelijk. Ik hoop dat er snel een wonder gebeurt, waardoor er medicatie komt, vaccinatie mogelijk is of dat het als sneeuw voor de zon oplost. Maar het brengt gelukkig ook nieuwe inzichten, prachtige initiatieven en heel veel warmte met zich mee.

Wij blijven ons volop inzetten om de bewoners achter de gesloten deuren van de zorgvilla momenteel toch mooie momenten te geven.